Pani Marysia: Siedzenie przy stole i objadanie się.
Lepiej, gdy dopisuje pogoda, wybrać się z
rodziną na spacer. W mojej rodzinie praktykujemy to od lat.
Pani Doktor Izabela Bober: Trudne jest być w tym czasie na dyżurze,
zamiast w domu z
rodziną. Jednak bardzo potrzebne, by stać się jak jedna rodzina z
tymi, wśród których jesteśmy w tym czasie postawieni. Niedobre jest
także używanie słów „magiczne święta”, „magia świąt”,
„czarodziejskie” . To nie ma nic wspólnego z magią, z czarodziejami,
lecz jest to głęboka treść o narodzeniu Boga – Człowieka.
Duszpasterz Hospicjum: Najtrudniejsze jest i czuję się bezradny,
kiedy mimo moich zabiegów
i wysiłków nie udaje mi się umożliwić komuś spotkania z
przychodzącym do nas w te Święta
ZBAWICIELEM. Na szczęście są to nieliczne sytuacje, ale jednak są i
jest to bolesne, jest to
smutne. Duszpasterz Rodzin: „Przerażająca” liczba różnych posług,
prac, spotkań, porządków.
Niedobrze, gdy to wszystko dokonuje się w biegu, na ostatnią chwilę.
Na szczęście ten
trud rekompensuje poczucie spełnionych obowiązków. Dzieci: Najgorzej
jest, jak ktoś nie chce przebaczyć i do nas przyjść Pani Marysia:
Najmilej wspominam Święta z dzieciństwa. Przygotowywałam je wraz z
moimi rodzicami. Zawsze w wigilijny poranek razem dekorowaliśmy
choinkę w jabłuszka i orzechy poowijane w różnokolorowe papierki,
które wraz z moim rodzeństwem zbierałam cały rok; własnoręcznie
pieczone ciasteczka, słomiane ozdoby i oczywiście łańcuchy z
papierowych pierścieni.
Pani Doktor Izabela Bober: W czasach dzieciństwa, gdy żyła jeszcze
moja babcia Bronisława, razem z nią słuchaliśmy gramofonowych płyt z
kolędami. Te płyty gramofonowe były świątecznym prezentem dla babci
ode mnie i od siostry. Były to np. wzruszające, liryczne kolędy
śpiewane przez pana Wiesława Ochmana lub Zespół Pieśni i Tańca
„Mazowsze”.
Duszpasterz Hospicjum: Urodziłem się jako siódme dziecko moich
rodziców, a po mnie jeszcze
dwoje. I dziś patrząc wstecz dziękuję Panu Bogu, że rodzina moja
była tak liczna. Jak pięknie było żyć w takiej wspólnocie, w której
wszyscy się kochali, a każde święta, szczególnie Boże Narodzenie
były czasem przeżywania wyjątkowej bliskości między nami. Niewiele
mieliśmy na tym wigilijnym stole, ale to nie było takie ważne.
Najważniejsze, że wszyscy byliśmy razem – czas jakby się zatrzymał.
Tacy odświętni, tacy inni, niż zwykle… I ta wspólna droga na
Pasterkę - w tę i z powrotem w sumie 16 km - spacerkiem, przy blasku
księżyca, pod stopami strzelający z mrozu bielutki mazurski śnieg…
Naprawdę, to było coś pięknego.
Duszpasterz Rodzin: Najpiękniejsze były Wigilie u babci, gdy jeszcze
żyła. Tam zjeżdżała się cała liczna rodzina. I tylko tam. Także
spotkania przy stole wigilijnym i świątecznym we Wspólnotach naszego
Stowarzyszenia.
Dzieci: Każde Święta są najpiękniejsze. Tylko trzeba chcieć, by tak
było.
opr.
Joanna Michalczewska
Pani Marysia: Najmilej wspominam Święta z dzieciństwa.
Przygotowywałam je wraz z moimi
rodzicami. Zawsze w wigilijny poranek razem dekorowaliśmy choinkę w
jabłuszka i orzechy
poowijane w różnokolorowe papierki, które wraz z moim rodzeństwem
zbierałam cały rok;
własnoręcznie pieczone ciasteczka, słomiane ozdoby i oczywiście
łańcuchy z papierowych
pierścieni.
Pani Doktor Izabela Bober: W czasach dzieciństwa, gdy żyła jeszcze
moja babcia Bronisława, razem z nią słuchaliśmy gramofonowych płyt z
kolędami. Te płyty gramofonowe były świątecznym prezentem dla babci
ode mnie i od siostry. Były to np. wzruszające, liryczne kolędy
śpiewane przez pana Wiesława Ochmana lub Zespół Pieśni i Tańca
„Mazowsze”.
Duszpasterz Hospicjum: Urodziłem się jako siódme dziecko moich
rodziców, a po mnie jeszcze
dwoje. I dziś patrząc wstecz dziękuję Panu Bogu, że rodzina moja
była tak liczna. Jak pięknie było żyć w takiej wspólnocie, w której
wszyscy się kochali, a każde święta, szczególnie Boże Narodzenie
były czasem przeżywania wyjątkowej bliskości między
nami. Niewiele mieliśmy na tym wigilijnym stole, ale to nie było
takie ważne. Najważniejsze, że
wszyscy byliśmy razem – czas jakby się zatrzymał. Tacy odświętni,
tacy inni, niż zwykle… I ta
wspólna droga na Pasterkę - w tę i z powrotem w sumie 16 km -
spacerkiem, przy blasku księżyca, pod stopami strzelający z mrozu
bielutki mazurski śnieg… Naprawdę, to było coś pięknego.
Duszpasterz Rodzin: Najpiękniejsze były Wigilie u babci, gdy jeszcze
żyła. Tam zjeżdżała się cała liczna rodzina. I tylko tam. Także
spotkania przy stole wigilijnym i świątecznym we Wspólnotach naszego
Stowarzyszenia. Dzieci: Każde Święta są najpiękniejsze. Tylko
trzeba chcieć, by tak było.
opr.
Joanna Michalczewska
Pani Marysia: Najpiękniejsza jest Wigilia. Bardzo lubię ją
przygotowywać. Biały, świeży
obrus, sianko, 12 potraw, dzielenie się opłatkiem i składanie
życzeń, to piękne zwyczaje.
Pani Doktor Izabela Bober: Czekam na podniosłą chwilę, gdy męskie,
silne głosy zaintonują „Wśród nocnej ciszy” oraz „Bóg się rodzi”.
Piękne jest wspominanie osób, które mogłyby zająć „puste miejsce
przy stole.”
Duszpasterz Hospicjum: Bóg stworzył nas do wolności, radości i
kochania. Okres świąteczny
jest czasem danym nam, by w sposób szczególny objawiła się w naszym
życiu wypływająca z
miłości do bliźnich: życzliwość, serdeczność, otwartość, służebność.
By płynąca ze żłóbka radość
pasterzy, zadziwionych cudem przyjścia na świat Emmanuela i pokój
zwiastowany przez Bożych
wysłańców, przepełniły nasze serca i choć przez moment uświadomiły
nam, że jesteśmy powołani do innego, lepszego świata. Gdzie MIŁOŚĆ
jest jedynym PRAWEM.
Duszpasterz Rodzin: To wyjątkowe wyciszenie. Nie tylko samej
przyrody, przeważnie okrytej,
otulonej śniegiem, ale przede wszystkim wyciszenie naszych serc.
Święta Bożego Narodzenia zmuszają niejako do ciszy i zadumy, jaka
towarzyszy dorosłym (i nie tylko) wobec małej Dzieciny niby nic nie
mówiącej, a jednak przynaglającej do refleksji nad cudem życia i
jego pięknem, nad pokorą Boga.
Dzieci: Spotkanie z całą rodziną – podczas wieczerzy wigilijnej
przychodzi Pan Jezus, bo
ludzie są życzliwi i nie pamiętają złego. Także otwieranie prezentów
– widzimy szczęście, że Bóg
i inni się o nas troszczą.
opr.
Joanna Michalczewska